Vijf karakteristieken van wetenschapsontkenning uit de online-cursus Making Sense of Climate Change Denial, (via Twitter).
Wie zich – al dan niet beroepsmatig – bezighoudt met klimaatwetenschap wordt vroeg of laat geconfronteerd met verhalen over dat vakgebied die van buiten de wetenschap komen. Via nieuwsmedia bijvoorbeeld, of via vragen op opmerkingen van familie, vrienden, of kennissen. Veel van die onwetenschappelijke of zelfs anti-wetenschappelijke verhalen komen vanuit de campagne die twijfel probeert te zaaien over de wetenschappelijke inzichten over de menselijke invloed op het klimaat. Let wel, het gaat dan over twijfel aan de wetenschap; dat is iets heel anders dan de altijd aanwezige twijfel in de wetenschap. Beoefenaren en volgers van de klimaatwetenschap ontkomen niet aan de vraag hoe om te gaan met die twijfelverhalen. Sommigen zullen ze liefst zo veel mogelijk negeren, terwijl anderen ervoor kiezen tegengas te geven via bijvoorbeeld blogs, presentaties of opiniestukken. Sommigen specialiseren zich zelfs in dat tegengas geven. Zo iemand is John Cook, oprichter van Skeptical Science. Onder leiding van Cook begon vorige maand bij de University of Queensland de MOOC (massive open online course) “Making Sense of Climate Change Denial”. Via het Youtube kanaal van de cursus zijn de videocolleges, veelal in de vorm van interviews met vooraanstaande wetenschappers, vrij toegankelijk te bekijken.
De meeste klimaatwetenschappers zullen zich zo nu en dan dus afvragen of en hoe ze moeten reageren op niet-wetenschappelijke verhalen over hun vak. Ze zullen daar een (min of meer) bewuste keuze in maken, waarvan ze vinden dat die het verstandigst is of het beste bij hen past. Maar er is meer. Wetenschappers zijn namelijk heel gewone mensen en dus zijn ze, net als iedereen, gevoelig voor goed gevoerde en nadrukkelijk aanwezige PR-campagnes.
Een voorbeeld. Met daarbij de aantekening dat ik geen professionele klimaatwetenschapper ben, maar wel een mens. Eentje die zich al een behoorlijke tijd in de wetenschap heeft verdiept. Iets dat mij overkomt zou dus een idee kunnen geven van wat professionele wetenschappers ook kan overkomen. Een van de onderwerpen waar de twijfelcampagne zich al jarenlang op richt zijn de aanpassingen, ook wel homogenisatie genoemd, van oppervlaktemetingen van de temperatuur. Het verhaal van de twijfelzaaiers is een klassieke complottheorie: tientallen of honderden betrokken instituten en nog meer wetenschappers zouden samenspannen om de opwarming van de aarde sinds het begin van de metingen groter te laten lijken dan deze daadwerkelijk is. Onzin natuurlijk. De complottheorie heb ik dan ook nooit serieus genomen. En toch betrapte ik mezelf erop, het moet ergens rond de tijd zijn geweest dat ik vorig jaar een blog over homogenisatie schreef, dat ik me wat ongemakkelijk voelde over die aanpassingen; dat ik het onderwerp soms zelfs vermeed. Het was zeker geen rationele twijfel aan de wetenschap, maar iets dat ergens daaronder verborgen zat. De remedie bleek in dit geval het schrijven van het blogstuk te zijn: daarvoor verdiepte ik me nog wat meer in de materie en het inzicht in wat er werkelijk gebeurt zorgde ervoor dat de onderhuidse twijfel verdween. Terzijde: inmiddels heeft Victor Venema laten zien dat alle aanpassingen in oppervlaktedata samen juist een lagere, en geen hogere temperatuurtrend opleveren; eerder had Berkeley Earth de temperatuurtrend zoals die uit andere datasets volgt al bevestigd .
Gehomogeniseerde en ruwe temperatuurdata van land- en oceaanoppervlak samen. Bron: Variable Variability, Victor Venema.
Vorige week verscheen in Global Environmental Change het artikel (open access) “Seepage: Climate change denial and its effect on the scientific community” van Stephan Lewandowsky, Naomi Oreskes, James S. Risbey, Ben R. Newell en Michael Smithson. Een persbericht over het onderzoek is te vinden op de site van de University of Bristol; een korte samenvatting plus FAQs op het blog van Stephan Lewandowsky.
Het artikel beschrijft drie psychologische mechanismes die ervoor kunnen zorgen dat de twijfelcampagne individuele wetenschappers beïnvloedt. Vervolgens wordt in een casestudy gezocht naar aanwijzingen dat er elementen uit die campagne doorsijpelen naar de klimaatwetenschap als geheel. De auteurs hanteren strikte criteria voor het begrip “seepage”:
1. the scientific community has adopted assumptions or language from discourse that originated outside the scientific community or from a small set of dissenting scientific voices.
2. those assumptions depart from those commonly held by the scientific community.
Er is dus pas sprake van “seepage” wanneer taalgebruik of “framing” van buitenaf doorsijpelt tot in de wetenschap zelf. Dat de mechanismes die hier een rol in spelen ook hun weerslag hebben op communicatie van wetenschap naar (bijvoorbeeld) publiek en politiek is evident, maar het is niet waar Lewandowsky et al. zich op richten.
Voor ik meer in detail op het onderzoek inga eerst even dit: er is geen enkele reden om aan te nemen dat de klimaatwetenschap doordrenkt is met onwetenschappelijke memes. Twijfelverhalen die van buiten de wetenschap komen zijn niet doorgedrongen tot de kern van de wetenschappelijke kennis. Het is veel subtieler. Dergelijke verhalen kunnen in zekere mate doorklinken in wetenschappelijke publicaties over klimaatverandering; in een bepaalde woordkeus bijvoorbeeld, of een context waarin een onderzoek wordt geplaatst. Ze kunnen ook de onzekerheid in de wetenschappelijke wereld versterken, waardoor bepaalde zaken vaker of uitgebreider onderzocht worden dan zonder twijfelcampagne het geval zou zijn.
En nog iets: wie er tijd voor heeft raad ik aan hier te stoppen met lezen en in plaats daarvan naar het artikel zelf (10 pagina’s) te gaan. Het is bijzonder toegankelijk geschreven puilt uit van interessante informatie, die ik hier niet allemaal kan (en wil) samenvatten.
Tegen de wetenschap gerichte twijfelcampagnes haken vaak in op onzekerheden. In de wetenschap is er immers altijd een mate van onzekerheid en die is vaak gemakkelijk uit te vergroten, of zelfs te verdraaien tot onwetendheid. De manieren waarop wetenschappelijke onzekerheid wordt gebruikt om twijfel te zaaien bij publiek en politiek zijn uitgebreid beschreven in een artikel van Freudenburg et al. (2008, open access), onder de verzamelnaam Scientific Certainty Argumentation Methods, of SCAMs. Hoewel onzekerheid geen rationeel argument is om risico’s te accepteren – integendeel – is een beroep op onzekerheid in de praktijk een beproefd middel om mitigerend beleid uit te stellen. Het menselijk brein blijkt niet zo goed te zijn in het rationeel beoordelen van onzekerheden en risico’s. Zelfs wetenschappers blijken gevoelig te zijn voor een irrationeel beroep op onzekerheden, terwijl zij in hun werk over allerlei gereedschappen beschikken om onzekerheden grijpbaar te maken.
Lewandowsky et al. beschrijven drie mechanismes die ervoor kunnen zorgen dat onwetenschappelijke retoriek binnensijpelt in opvattingen of gedrag van wetenschappers.
- Dreiging van het stereotype (stereotype threat): wanneer iemand wordt geconfronteerd met een (negatief) stereotype over de groep waartoe hij behoort kan dit een reactie opleveren, emotioneel of in gedrag. Als mainstream klimaatwetenschap met grote regelmaat wordt afgeschilderd als “alarmisme” kunnen wetenschappers, omdat ze dat beeld weg willen nemen, extra voorzichtig worden bij het benoemen van de risico’s van klimaatverandering. Wetenschappers zijn van nature geneigd tot terughoudendheid in hun voorspellingen – “erring on the side of least drama” – en zijn dus zeker gevoelig voor beschuldigingen van paniekzaaierij. Iets dat ook voor deze blogger bijzonder herkenbaar is.
- Meervoudige onwetendheid (pluralistic ignorance): wanneer een kleine minderheid overmatig veel aandacht krijgt voor zijn opvattingen, kan de indruk ontstaan dat die opvattingen veel breder worden gedragen dan werkelijk het geval is. De meerderheid kan het eigen standpunt dan als minderheidsstandpunt gaan zien, wat tot twijfel over dat standpunt kan leiden.
- Derde-persoon-effect (third-person effect): de meeste mensen denken dat zij veel minder beïnvloed worden door PR-verhalen dan anderen. Ofwel: we onderschatten de mate waarin we te beïnvloeden zijn en zijn dus niet alert wanneer dat wel gebeurt. Mijn onderhuidse ongemak over homogenisatie van temperatuurmetingen is een goed voorbeeld: hoewel ik de complottheorieën daarover niet serieus nam bleek ik er toch niet helemaal ongevoelig voor te zijn.
Dat niets menselijks de wetenschapper vreemd is lijkt me evident. Het lijkt me dan ook duidelijk dat deze mechanismes een rol spelen in het denken van klimaatwetenschappers. De mate waarin zal van persoon tot persoon verschillen.
De hamvraag is: sijpelt de onwetenschappelijke twijfel ook door in de wetenschap als geheel? Lewandowsky et al. menen van wel. Maar het is lastig om zoiets aan te tonen. Ze kunnen de publicaties van de aardse klimaatwetenschap immers niet vergelijken met die van een controlegroep, van één of andere planeet waar geen twijfelcampagne is. In plaats daarvan kiest men voor een inductieve methode, de casestudy. De conclusie die men uit die casestudy trekt is wat mij betreft plausibel, maar ik kan me voorstellen dat er ook nog wel wat mitsen en maren opkomen. In een tweede blogpost heeft Lewandowsky gereageerd op een aantal commentaren, waaronder één bijzonder kritische, op het onderzoek.
Figuur 2 uit Lewandowsky et al (2015): temperatuurdata sinds 1970 (volgens Cowtan & Way, 2013), met de trend over de periode 1998 -2013 (boven) en 1992 – 2007 (onder).
In een uitgebreide beschouwing over – daar is hij weer – “de opwarmingspauze” geven Lewandowksy et al. aan waarom zij menen dat er, onder meer in de manier waarop het laatste IPCC rapport omgaat met dit onderwerp, sprake is van “seepage”. Het zit hem onder meer in de woordkeus, woorden als “hiatus” en “pauze” komen van buiten de wetenschap en geven een bepaalde kleuring aan wat in wezen niet meer is dan normale interne variabiliteit van het klimaat. Ze constateren ook aanzienlijke verschillen tussen hoe de wetenschap omgaat met de trend van de afgelopen 15 jaar, die lager was dan die over lange termijn, en hoe men omging met de trend van de 15 jaar voorafgaand aan 2007, toen die trend juist veel hoger was.
Als uitsmijter nog een andere afbeelding uit het artikel. De afbeelding laat zien hoe bedrieglijk het “eyeballen” van een grafiek kan zijn. Beide grafieken bevatten dezelfde data, alleen is uit de onderste het jaar 1998, van de super El Niño, verwijderd. In de bovenste grafiek zien we op het oog een pauze in de stijgende trend, in de onderste grafiek blijft daar maar weinig van over. Wat één jaar al niet aan verschil kan maken….
Figuur 1 uit Lewandowsky et al (2015): temperatuurdata sinds 1970; in de onderste grafiek is de temperatuur van 1998 verwijderd.
Klimaatverandering 
Hans,
het artikel van Lewandowsky et al. (ik citeer je blogstuk)
“…beschrijft drie *psychologische* [ n.b. van mij] mechanismes die ervoor kunnen zorgen dat de twijfelcampagne individuele wetenschappers beïnvloedt. Vervolgens wordt in een casestudy gezocht naar aanwijzingen dat er elementen uit die campagne doorsijpelen naar de *klimaatwetenschap als geheel* [n.b. van mij].”
Ik heb het artikel van Lewandowsky et al. op je aanraden ingezien en ben zeer sceptisch vanwege de category mistake die er gemaakt wordt (zie beide n.b.’s hierboven): psychologische mechanismen worden getransponeerd naar de dynamiek van een discipline. Dat is een geheid recept voor een labyrint in de mist. De kritiek van Richards Betts op Lewandowsky, waarnaar je verwijst, ziet die category mistake over het hoofd. Het resultaat in de draad http://www.shapingtomorrowsworld.org/lewandowskySeepageII.html is dan ook navenant. Zie bijdrage #43 aldaar waar Freeman Dyson in e-mail uitwisseling met ene Norman Page laat weten:
“I have zero credibility as an expert on climate. I am just a theoretical physicist, 91 years old and obviously out of touch with the real world. I do what I can, writing reviews and giving talks, but important people are not listening to me. They will listen when the glaciers start growing in Kentucky, but I will not be around then.”
Laat een enkele klimatoloog gevoelig zijn voor deze middelvinger naar de klimaatwetenschap, het beïnvloedt de klimatologische discipline geenszins. Dat te denken is m.i. de category mistake van Lewandowsky et al..
LikeLike
Goff,
Ik ben het niet met je eens. Lewandowsky maakt een duidelijk onderscheid tussen de psychologie van de individuele wetenschapper en de dynamiek van de gehele discipline. Het feit dat beide in één artikel worden behandeld zie ik daarom niet als probleem, of als “category mistake”.
Voor mij is de opbouw volstrekt logisch: wil er sprake zijn van beïnvloeding van de wetenschap als geheel, dat moet eerst aannemelijk zijn dat individuele wetenschappers beïnvloed kunnen worden. En dat laten Lewandowsky et al. dan ook zien.
Wat de discussie op het blog van Lewandowsky betreft: hij staat volgens mij tegenwoordig op nummer 2 (na Michael Mann) op de “Serengeti strategy” lijst van de pseudosceptische campagne. Dat komt tot uitdrukking in de reacties die men daar plaatst.
LikeLike
Is die (vermeende) beïnvloeding eenrichtingsverkeer? Of werkt die ‘seepage’ ook in tegengestelde richting, bijvoorbeeld vanuit WWF, Greenpeace, etc? Heeft Lewandowsky dat ook onderzocht?
Trouwens, aan het aantal hiatus-publicaties te zien, is de groep wetenschappers die door contrarians op het verkeerde been zou zijn gezet, wel érg groot. Dat pleit niet voor ze. Of hebben ze de hiatus toch zelf ontdekt? In dat geval heeft Lewandowsky geen case.
Wat is het maatschappelijk nut van dit soort onderzoeken?
LikeLike
Bert,
Seepage in omgekeerde richting zou natuurlijk ook mogelijk zijn. Maar ik kan daar zo gauw geen aanwijzingen voor vinden. In de loop der tijd is gebleken dat de wetenschap eerder terughoudend dan alarmistisch is met het benoemen van risico’s. Verder is het duidelijk dat dit onderzoek vooral voortborduurt op het werk van Freudenburg over de zogenaamde SCAMs: twijfelzaaien op basis van wetenschappelijke onzekerheid. Bij mijn weten bedienen milieuorganisaties zich, in tegenstelling tot de twijfelcampagne, niet systematisch van dergelijke methodes. Lees het artikel er nog eens op na.
En als je het artikel dan toch leest, dan valt het je misschien ook op dat er nergens beweerd wordt dat al die artikelen over interne variabiliteit en het effect daarvan op de oppervlaktetemperatuur op korte termijn het gevolg zouden zijn van “seepage”. Het is veel, veel subtieler.
Wat het maatschappelijk nut betreft: is het niet een beetje vreemd dat iemand die al jaren suggereert dat de wetenschap (zoals de rapporten van het IPCC) beïnvloed wordt door factoren van buitenaf nu ineens het nut niet inziet van een onderzoek naar precies dat onderwerp?
LikeLike
Hi Hans,
Er zijn buiten de klimaatwetenschap ook wel voorbeelden:
– onderzoek naar de risico’s van Genetically Modified foods (GMO’s) waar Greenpeace en anderen, om vragen;
– onderzoek naar de veronderstelde risico’s en voor- en nadelen van vaccinatie waar ‘vaccinatie-sceptici’ op aandringen.
Ook op die terreinen zijn er vermoedelijk wel voorbeelden te vinden van: “seepage from public debate into the scientific process“, Lewandowsky geeft als criteria:
Volgens mij is het op zich terecht dat wetenschappers *bewust* aandacht besteden aan aandachtspunten uit het ‘public debate’ bij het bepalen van hun onderzoeksprogramma’s.
Het kan wél bedenkelijk worden indien het *onbewust* gebeurt en de onderzoekers zonder meer de terminologie en de daarmee samenhangende ideeën over zouden nemen vanuit het ‘public debate’. Termen hebben namelijk een bepaalde context en een ‘implied meaning’ die dan ongewild ook meegenomen wordt. Lewandowsky geeft daarvan een reeks voorbeelden vanaf 6.1.1 op blz. 6.
LikeLike
De zg “stereotype threat” (je terughoudend opstellen om maar niet van alarmisme beschuldigd te worden) is heel herkenbaar en speelt m.i. een grote rol in hoe wetenschappers met het bredere publiek communiceren. Het is tegenwoordig erg ‘in’ om lekker kritisch te willen overkomen om daarmee aan geloofwaardigheid te winnen. Die tendens komt ook hier uit voort denk ik.
Dat het zogenaamde sijpelen van skeptische framing in de wetenschap inderdaad voorkomt wordt ook door skeptici –met enige trots- beaamd, zie bijv dit blog van Jo Nova waarin ze opschept hoe skeptici de wetenschapsagenda bepalen:
Hans,
“Wat het maatschappelijk nut betreft: is het niet een beetje vreemd dat iemand die al jaren suggereert dat de wetenschap (zoals de rapporten van het IPCC) beïnvloed wordt door factoren van buitenaf nu ineens het nut niet inziet van een onderzoek naar precies dat onderwerp?”
Dat is schieten met hagel, Hans. Kun je iets specifieker zijn?
[Ik geef je alvast enkele hints:
– ik heb wel eens gewezen op ‘group think’ en ‘confirmation bias’ binnen de wetenschap, maar dat is geen invloed van buitenaf;
– m.b.t. IPCC rapporten heb ik gewezen op politieke bemoeienis, maar dat geldt voor de totstandkoming van de SPM].
LikeLike
Beste Bert Amesz,
“… op politieke bemoeienis”
En dat zou dan geen factor van buitenaf zijn? Nog afgezien van het feit dat de politieke bemoeienis, voor zover aanwezig, vooral gericht is op het bagatelliseren van de risico’s:
De ‘I’ van IPCC
Een ander aspect is dat het IPCC niet ‘de wetenschap’ is maar een intergouvernementeel klimaatpanel: een samenwerking van regeringen. Zij beoefenen niet ‘de wetenschap’ maar maken alleen een *assessment* van de wetenschap. De publicatie van Lewandowsky gaat echter over het wetenschappelijke proces zelf – zie de publicaties die hij bespreekt onder 6.1.1.
Het is zeker nuttig om het proces van wetenschapsbeoefening zelf ook onderwerp van onderzoek te laten zijn. Je gaat toch niet beweren dat de gehele epistemologie (Descartes, David Hume, Popper, Kuhn, Quine, …) niet ‘nuttig’ zou zijn?
De invalshoek vanuit de psychologie (Maslow, Feist) is er ook al langer:
http://en.wikipedia.org/wiki/Psychology_of_science
LikeLike
Bert,
Misschien moet je nog eens nakijken wat je in je eigen boek debiteert over “de wetenschappers (of onderzoekers) van het IPCC”. Ik ben nu niet in de gelegenheid om het te checken, maar ik meen me toch te herinneren dat wat je daar zegt (of op zijn minst insinueert) verder gaat dan alleen “group think” of de SPM.
Maar goed, bij nader inzien had ik in plaats van “beïnvloeding van buitenaf” beter kunnen zeggen “beïnvloeding door onwetenschappelijke factoren”. Want dat is natuurlijk waar het onderzoek van Lewandowsky et al in wezen om gaat.
LikeLike
Nog afgezien van het feit dat Bert Amesz zijn insinuaties en verdachtmakingen aan het adres van het IPCC niet onderbouwt.
Eén zo’n onderhandse verdachtmaking die Amesz probeert te verspreiden is het onjuiste idee dat de ‘SPM’ iets anders zou zeggen dan het volledige IPCC rapport. Dat is onzin gebleken — vage insinuaties. Een samenvatting maakt noodzakelijkerwijze echter wel keuzes en condenseert meer dan 3000 pagina’s tot 33 bladzijden aan leesbare conclusies.
Hoe dan ook, het is nuttig om het wetenschappelijk proces te onderzoeken al is het misschien niet ‘nuttig’ voor wat Amesz wil insinueren. Overigens is de publicatie van Lewandowsky e.a. hier het onderwerp, en niet het IPCC.
LikeLike
Wat mij opvalt, is dat er weinig openbaar is over de verre toekomst, laten we zeggen projecties tot het jaar 2500. Nu is dat wel enigszins verklaarbaar, wetenschappers willen niet graag ongelijk krijgen en zijn wat dat betreft altijd een beetje conservatief. Maar als de wetenschap al redelijk conservatief is dan is het natuurlijk helemaal niet de bedoeling dat de twijfelbrigade de wetenschap nog conservatiever maakt! Zeker in de tijd waarin we nu leven zijn verre projecties die gigantische foutmarges kunnen hebben van levensbelang.
Als ik als voorbeeld de zeespiegelstijging mag nemen, dan zie ik veel projecties tot 2100, maar als we verder gaan dan wordt het redelijk stil. En juist voor Nederland zijn die verre projecties belangrijk om droge voeten te houden. Tevens lees ik veel dat “wetenschappers hebben onderschat, geen rekening gehouden met” waardoor projecties continu bijgesteld moeten worden. De foutmarges en de upper ranges zouden best wel hoger kunnen liggen dan tot nu toe wordt aangenomen.
Wat dat betreft zou ik meer lef willen zien van wetenschappers, ik zou projecties willen zien voor langere termijnen met grotere marges.
Als ik dan een verhaal lees van deze wetenschapper die zegt dat 3 tot 4 meter zeespiegelstijging mogelijk is met het jaar 2200, dan denk ik, waren er maar meer die het lef hadden om zoiets te zeggen.
http://www.truth-out.org/news/item/25509-nasa-scientist-warns-of-three-to-four-meter-sea-level-rise-by-2200
Zijn er wetenschappers die denken dat we het in het jaar 2500 nog droog kunnen houden? Nu hoop ik niet dat het gelijk stil valt.
LikeLike
Hans,
Uiteraard zijn individuele wetenschappers gevoelig voor / beïnvloedbaar door sociale context-factoren. Mijn punt was dat die onvermijdelijke individuele bias nauwelijks relevant is voor het wetenschappelijk handwerk: de methode zorgt daarvoor. Iets anders is de *duiding / framing * van de bevindingen en het kiezen van research-topics. Daarover gaat het artikel van Lewandowsky et al.. De Introduction stelt:
“This “seepage” has arguably contributed to a widespread tendency to *understate the severity of the climate problem* [nadruk van mij].”
Ik heb het artikel nog eens herlezen. Ik heb er eigenlijk maar 1 opm. over:
De inductieve methode van een case study is weinig overtuigend als argument voor bovengenoemde “widespread tendency to understate… etc.”.
LikeLike
Hi Klimaatfietser,
Heel goede punten. Het heeft niet direct betrekking op Lewandowsky et al. dus heb ik hier even gereageerd:
https://klimaatverandering.wordpress.com/2015/05/09/open-discussie-voorjaar-2015-2/#comment-12878
LikeLike
Bob,
“Nog afgezien van het feit dat Bert Amesz zijn insinuaties en verdachtmakingen aan het adres van het IPCC niet onderbouwt”
Tjonge, ik zeg alleen maar dat de SPM niet vrij is van politieke invloeden!
Beste Bob, de definitieve tekst van de SPM wordt uitonderhandeld met landenvertegenwoordigers, dus politiek. Dat is een feit, geen verdachtmaking of insinuatie. Mee eens, Bob? Ja of nee.
LikeLike
Beste Bert Amesz,
Dit is jouw eigen insinuatie hierboven:
Indien Hans Custers er op wijst dat:
dan is dat volgens jou onjuist? En jij wou beweren dat het niet ‘nuttig’ is om de invloed van buiten de wetenschap, op die wetenschap, te onderzoeken? Terwijl jij zelf al jaren jeremieert over ‘politieke bemoeienis’?
Het IPCC is niet ‘de wetenschap’, Bert. Het IPCC is een intergouvernementeel klimaatpanel dat periodiek een assessment maakt van de actuele wetenschap, en juist omdat alle regeringen gevraagd wordt om hun instemming met een handtekening te bezegelen — hebben die regeringen óók het recht om dit document eerst kritisch te reviewen en de onderzoekers daarover te bevragen.
Geen land zou haar handtekening zetten indien zij niet eerst het recht heeft om kritisch te reviewen. De hoofdauteurs van de IPCC hoofdstukken hebben echter het veto-recht op alle wijzigingen, dus zij blijven eindverantwoordelijk.
Nee, de samenvatting voor beleidmakers (SPM) wordt dus NIET ‘uitonderhandeld’.
De samenvatting voor beleidsmakers wordt geheel geschreven door de wetenschappelijke hoofdauteurs van de individuele hoofdstukken, die veto-recht hebben. Deze samenvatting wordt vervolgens kritisch gereviewd door de landenvertegenwoordigers — inclusief Rusland, Australië, Saoedi-Arabië, de VS en Canada, exporteurs van fossiele brandstoffen.
LikeLike
Bob,
“De conclusies zoals die uiteindelijk in de samenvatting voor beleidmakers komen, worden eerst kritisch gereviewed door de landenvertegenwoordigers …”
Precies: dat bedoel ik met politieke bemoeienis.
Je had dus ook gewoon ‘ja’ kunnen antwoorden op mijn vraag.
LikeLike
Beste Bert Amesz,
Kritisch reviewen is niet hetzelfde als ‘uitonderhandeld’.
Het antwoord is dus ‘nee’.
De SPM wordt 100% geschreven door de wetenschappelijke hoofdauteurs van de individuele hoofdstukken, die veto-recht hebben. Deze samenvatting wordt vervolgens kritisch gereviewed door de landenvertegenwoordigers — inclusief Rusland, Australië, Saoedi-Arabië, de VS en Canada, exporteurs van fossiele brandstoffen.
De lijst met vragen, opmerkingen en wijzigingen n.a.v. deze kritische review is openbaar (net zoals alle ‘Drafts’ van vóór de reviews en alle andere vragen, opmerkingen en wijzigingen):
Klik om toegang te krijgen tot WGIAR5_FGD_FinalDraftSPMComments.pdf
O ja, maar het heeft volgens jou toch geen ‘nut’ om onderzoek te doen naar invloeden van buiten de wetenschap op de wetenschap, nietwaar?
LikeLike
Bob, zucht, semantics. ‘Kritische review door de landenvertegenwoordigers’ = ‘Politieke invloed’. Volgende punt graag…
LikeLike
Bert Amesz,
het volgende punt is waar je zelf mee begon: wat is het maatschappelijke nut van dergelijk onderzoek. Lewandowsky is er duidelijk over. Zeg eens, wat vindt je er zelf van?
LikeLike
Beste Bert Amesz,
Niks “semantics”, de betekenis en de lading van woorden — en dus de semantiek — is essentieel indien je die woorden gebruikt.
Kritisch reviewen is niet hetzelfde als ‘uitonderhandeld’.
Een wetenschappelijke publicatie wordt óók kritisch gereviewd door de referees — dat is peer review en niet ‘uitonderhandeld’. Het is geen “politieke bemoeienis”, maar het recht om kritische vragen te stellen.
De SPM wordt dus geheel geschreven door de wetenschappelijke hoofdauteurs van de individuele hoofdstukken, die veto-recht hebben. De landendelegaties mogen reviewen.
LikeLike
Goff Smeets,
Wat ik er van vind? In het kort dan.
Dat de wetenschap haar oor te luisteren legt bij geluiden uit de samenleving, is volstrekt normaal en zelfs wenselijk. Zie bijvoorbeeld het project ‘Nationale Wetenschapsagenda’. Een zekere mate van ‘linguistic framing’ hoort daar bij. In die zin is de studie van Lewandowsky een open deur.
Echter, Lewandowsky is van mening dat de wetenschap zich beter maar niet al te veel moet laten beïnvloeden door één specifieke groep uit de samenleving: de (vermeende) contrarians. Hij maakt dus een selectie en probeert dat aan te tonen met een casus: de hiatus, in zijn ogen een ‘contrarian linguistic frame’. Die hiatus bestaat namelijk niet, zo leest hij (psycholoog) en Oreskes (historicus) IPCC en de mainstream wetenschap de les. In één pagina. Selectief én arrogant derhalve.
Dus wat is het nut van dergelijk onderzoek? Welnu, van nul en generlei waarde…
LikeLike
Beste Bert Amesz,
“Dat de wetenschap haar oor te luisteren legt bij geluiden uit de samenleving, is volstrekt normaal en zelfs wenselijk. Zie bijvoorbeeld het project ‘Nationale Wetenschapsagenda’.”
Bij het bepalen van onderzoeksprogramma’s is het inderdaad zinvol om ook ‘het oor te luisteren te leggen bij de samenleving’. De samenleving is echter geen homogeen geheel met uniforme belangen en interesses — dus bij wélke maatschappelijke belangen leg je dan het oor te luisteren? Toch niet (alleen) bij klimaatontkenners?
Daar gaat de publicatie van Lewandowsky e.a. echter niet over.
“Een zekere mate van ‘linguistic framing’ hoort daar bij.”
Onzin, zie jouw mislukte pogingen om via zijdelingse suggesties en de ‘subtext’ het IPCC verdacht te maken.
Het kritiekloos overnemen van terminologie – met een ‘subtext’ die van alles suggereert dat niet uit het onderzoek blijkt – is onverstandig en kan in de eerste plaats het wetenschappelijk proces dwarsbomen.
In de tweede plaats wordt het lastiger om de uitkomsten van onderzoek duidelijk te communiceren naar het publiek, als je daarvoor terminologie gebruikt die bij het publiek iets héél anders aan suggesties oproept dan het onderzoek laat zien. De term ‘hiatus’ is onjuist, er bestaan allang neutrale termen voor: interne variabiliteit, fluctuaties, schommelingen, … Het roept de suggestie op dat (oppervlakte-) temperaturen niet gestegen zouden zijn, en dat zijn ze wel.
LikeLike
Bert Amesz,
het artikel gaat niet over “oor te luisteren leggen” (jouw woorden). Het gaat over ‘seepage’ en dat is iets anders, namelijk precies het tegenovergestelde: doorsijpelen. Zie blogstuk en uiteraard het daar behandelde artikel zelf waarin duidelijk wordt uitgelegd dat de studie gaat over achteloos – inadvertent – laten binnendringen van niet-wetenschappelijk jargon.
Je hebt het onderzoek en zijn draagwijdte gewoon niet begrepen. Huiswerk niet gemaakt en toch de stem verheffen met “dat is van nul en generlei waarde.”
Ongevraagd advies: dit is bepaald niet de eerste keer dat je hier erop gewezen wordt (o.a. door mij) dat je je hand overspeelt. Daar zou je toch eens door ’n derde naar laten kijken, naar die speelgewoonte. Dat zou het nut en de waarde van je bijdragen ten goede komen. Ze beginnen de trekken van een saai ritueel te krijgen. Of is dat je beleid als scribent?
LikeLike
Bob, Goff,
Als de wetenschap geconfronteerd wordt met een fenomeen als de ‘hiatus’, kan men op twee manieren reageren:
1. glashard het bestaan ervan proberen te ontkennen;
2. erkennen dat er iets aan de hand is en er een verklaring voor c.q. betekenis aan geven.
Lewandowsky kiest lijn 1: de ‘hiatus’ is een contrarian frame, de wetenschap draait overuren om iets te verklaren dat niet bestaat. Ik vind dat een kortzichtige (communicatie)strategie, koren op de molen voor verstokte AGW-ontkenners.
Lijn 2 is dan geloofwaardiger. Die is, kort door de bocht: ja, er is sprake van een ‘slowdown’, maar die heeft slechts betrekking op de GMST-trend en niet op de diepere oceaan, er bestaan diverse verklaringen (x,y,z, etc) voor die slowdown, naar verwachting is het een tijdelijk fenomeen en op enig moment zal de opwarming (GMST) weer hervatten. Zó kijk (ook) ik er tegenaan.
Dus is dat gedoe over de ‘hiatus’ vooral een communicatieprobleem. Vandaar ook mijn kritiek (inderdaad Goff: kort door de bocht) op het verhaal van Lewandowsky.
LikeLike
Bert Amesz,
zoals gezegd, doe s.v.p. iets aan die slechte lees-gewoonte. Ik houd het nu dus bij 1 herhalende opmerking :
Het concept hiatus is een buiten-wetenschappelijk meme dat in het wetenschappelijk discours is gesijpeld. Daar gaat de studie van Lewandowsky et al. over, precies dáárover. De studie gaat *niet* over het klimatologische fenomeen ‘afvlakkende trend in de opwarming’.
LikeLike
Beste Bert Amesz,
De extreme piek van de Super El Niño rond 1998 wordt aan het begin genomen van de zogeheten ‘hiatus’ — cherry-picking. De definitie van klimaat is nou juist het gemiddelde weer over een periode van ten minste 30 jaar omdat dergelijke korte-termijn schommelingen dan uitmiddelen. Er is interne variabiliteit: de ENSO is er een voorbeeld van en we zien dus een relatief snellere stijging van de mondiaal gemiddelde oppervlaktetemperatuur (GMST) met 1998 aan het einde — en een langzamere stijging (‘slowdown’) over de periode met 1998 aan het begin.
Natuurlijk wordt het temperatuurverloop onderzocht dus het heeft NIETS te maken met ontkenning. Lees bijvoorbeeld onze blogstukken:
Olifanten, oscillaties, oceanen en nog maar eens “de pauze”
The West Wind – wat de westenwind zegt over de interne variabiliteit
Hiaten in de temperatuurstijging?
De Strijd om het Einde van de Opwarming
Zogenaamde ‘pauze’ opwarming aardoppervlak bedrieglijk
Nog een keer: de “pauze”
Opwarming aan oppervlak tijdelijk minder, in oceaan des te meer
Het fabeltje over 16 jaar geen opwarming
De term ‘hiatus’ suggereert echter van alles voor klimaatsceptici:
* de opwarming zou gestopt zijn (onjuist)
* de GMST zou al 16 jaar niet stijgen (onjuist)
* de warmte-inhoud van het klimaatsysteem zou niet meer toenemen (extreem onjuist, stijgt sneller vanaf 1998)
* klimaatverandering in bredere zin zou gestopt zijn (onjuist: versnellend verlies van landijs en zee-ijs, opwarming Arctische gebied, zeespiegelstijging, stijgende landtemperaturen, toename weersextremen, afname gletsjers, smelt van permafrost, verschuivende klimaatzones, …)
Elke keer spreken van de hiatus bevestigt klimaatsceptici in deze impliciete en onjuiste connotaties.
Linguistic framing, indeed.
LikeLike
Bert,
In aanvulling op Goff en Bob, zij constateren (zoals ik en anderen dat al vele malen eerder hebben gedaan) dat je moeite hebt met begrijpend lezen. Maar het blijkt nog erger te zijn, want plaatjes kijken gaat je ook al niet zo best af. Kijk nog eens goed naar figuur 2 uit het artikel van Lewandowsky (het voorlaatste plaatje in mijn blogpost). En vraag je dan eens af hoe je het voor elkaar krijgt om te roepen dat wat hij wil als het over “de hiatus” gaat is: “glashard het bestaan ervan proberen te ontkennen“.
Het plaatje helemaal bovenaan deze blogpost geeft een aantal kenmerken van wetenschapsontkenning. “Misreprentasation” is één van de drogredenen die daar expliciet wordt genoemd. En daar, Bert, ben jij in deze draad al enkele dagen mee bezig.
LikeLike
Goff,
Over slechte leesgewoontes gesproken, begin es bij je eigen tekst. Jouw vraag had namelijk betrekking op het (maatschappelijk) *nut* van de paper, en niet op de *inhoud*.
Welnu, het maatschappelijk nut acht ik nihil, om redenen als hierboven uitgelegd. Sterker nog: ik acht het contraproductief.
LikeLike
Bert,
Wat Goff je duidelijk probeert te maken is dat je je mening – “geen maatschappelijk nut” – onderbouwt met een door jou zelf verzonnen inhoud van het artikel, die weinig tot niets te maken heeft met wat er werkelijk staat.
Of wil je nu beweren dat “maatschappelijk nut” en “inhoud” twee zaken zijn die volledig losstaan van elkaar? Dat zou een nogal ridicule stelling zijn, vind je niet?
LikeLike
Bob,
Wie probeer je nou te overtuigen met je verhaal? In feite volg je mijn communicatieaanbeveling (optie 2): verklaren waarom de trend mogelijk wat anders is dan verwacht. Prima toch?
De trits die jij opnoemt is overigens niet ‘klimaatsceptisch’ maar rasecht ‘AGW-ontkennend’. Da’s wat anders. Je ziet mij toch niet als AGW-ontkenner?
Ook is het goed dat jullie er aandacht aan besteden hier, en dat je dat benadrukt. Maar het gaat nu over het verhaal van Lewandowsky.
LikeLike
Bob, Hans
Bobs toelichting herinnert eraan dat Bert Amesz’ reactie op het onderhavige blogstuk thuishoort in de draad achter een (of andere) van de blogstukken waarnaar je linkt. Hier gaat het, inderdaad, over (de consequenties van) seepage.
Wat dat betreft seepage in andere discipline (zie je opm. 19 mei om 21:06) hier een roemruchte casus: de term ‘natuurlijke selectie’ in de biologie. Darwin in zijn ‘Oorsprong der soorten’ liet er geen enkele twijfel over bestaan dat het concept ‘selectie’ dat hij daar informeel hanteert enkel en alleen een metafoor is voor de door hem gepostuleerde relatie tussen generationele variatie en de historie van structurele interacties tussen organisme en omgeving. Tegenstanders gingen massaal met die metafoor aan de haal en maakten er iets teleologisch van: ‘de omgeving geeft instructies aan en maakt keuzes’. Het is inmiddels onmogelijk om die metafoor uit het biologische discours te verwijderen. Ook academische disciples hebben hun ontogenese! : )
Dus ter memorie van Hans als blogschrijver (dank overigens! ook voor de link naar het werk van Freudenburg): het nut van Lewandowsky’s onderzoek zit voor een deel ook in het feit dat het een fase in de ontogenese van de klimatologie beschrijft.
LikeLike
Goff, dan nog even over de inhoud. De beschrijving van het fenomeen ‘seepage’ is interessant en leerzaam. Het tweede deel (‘hiatus’) is ondoordacht. Hun eindconclusie slaat de plank mis.
Hans, er bestaan vele wetenschappelijke studies zonder enige directe maatschappelijke relevantie. Een uitzondering zou gemaakt kunnen worden voor studies met bijzondere wetenschappelijke vernieuwing die – om die reden – indirect maatschappelijk nut zouden kunnen hebben. Maar bij Lewandowsky is dat niet het geval.
LikeLike
Bert,
De argumenten voor je mening zijn inmiddels één voor één onderuit gehaald, maar in plaats van op tegenargumenten in te gaan besluit je je mening nog maar eens onbeargumenteerd te herhalen. Zullen we het daar dan maar bij laten? Verder discussiëren kan immers alleen uitdraaien op een herhaling van zetten.
Goff,
Dank, goed en interessant punt!
LikeLike
Er is een duidelijk verschil tussen het ontkennen van de hiatus en het ontkennen van de pauze in de opwarming. De hiatus staat naar mijn inziens voor een tijdelijke natuurlijke schommeling in de opwarming terwijl als er sprake is van een pauze in de opwarming er duidelijk iets anders aan de hand is. Het is jammer dat deze 2 totaal verschillende dingen met elkaar worden verward.
LikeLike
Beste Bert Amesz,
Jou ergens van overtuigen heeft geen ‘nut’, om jezelf te citeren. 🙂 De suggesties die verbonden zijn aan de term ‘hiatus’:
verstoren het publieke debat — kijk maar naar een dialoog over het Energieakkoord (!) temidden waarvan Labohm telkens opnieuw begint te orakelen over ‘de hiatus’. Zo probeert hij de impliciete en onjuiste connotaties te verbreiden die ik hierboven genoemd heb.
Blijkbaar bestrijd jij niet dat die connotaties er zijn, en dat ze onjuist zijn?
Om dan die terminologie over te nemen in het wetenschappelijk onderzoek, versterkt alleen de onjuiste suggesties die met deze term verbonden zijn.
Het gaat echter verder dan ‘een communicatieprobleem’. Niet alleen is exacte en juiste communicatie van belang (waar je dus géén onjuiste connotaties meeneemt), maar zoals Goff nog eens benadrukt: deze connotaties sijpelen ongewild ook enigszins door naar de wetenschappelijk onderzoekers. Het is ’seepage’ waar je wel alert op dient te zijn.
Overigens ben ik niet van mening dat deze ‘seepage’ een wereldschokkend probleem is. Het is echter wél goed om je ervan bewust te zijn en gewoon de normale terminologie te benutten — zonder termen met onjuiste bijbetekenissen zoals ‘the hiatus’.
LikeLike
Nog een suggestie die aan de term “hiatus” of “pauze” (ik zie niet zo veel verschil tussen die twee) is verbonden is dat er sprake zou zijn van een bijzonder of nieuw klimatologisch fenomeen. Dat is allerminst het geval. Figuur 2 uit Lewandowsky’s artikel laat dat goed zien: de ene keer ligt de trend over een periode van 16 jaar een flink eind boven het lange termijn gemiddelde, en een andere keer er juist onder. Niets nieuws onder de zon.
Het is wel zo dat de ontwikkelingen in de wetenschap er voor zorgen dat dergelijke schommelingen steeds beter begrepen worden. Dat laatste zou mee kunnen spelen in verschillen tussen de klimaatwetenschap van een jaar of 7, 8 geleden en die van nu. In dat opzicht ben ik het eens met een eerdere opmerking van Goff Smeets, dat de inductieve methode van een case study niet het sterkste punt van het onderzoek is. Aan de andere kant: ik zou niet weten hoe je zo’n onderzoek anders aan zou moeten pakken. Het zou me allerminst verbazen als Lewandowsky en zijn medeonderzoekers (of mogelijk een andere groep gedachtenwetenschappers) binnen afzienbare tijd met een vervolg komen op juist dat onderdeel.
LikeLike
Hans,
ik kan me voorstellen dat Lewandowsky et al. reeds bezig is met de voorbereiding van een survey als opvolging van zijn case study: alle (mede)auteurs van een peer reviewde publicatie over het klimatologische fenomeen ‘afvlakking van de opwarmingstrend’ beantwoorden anoniem een lijst vragen over hun al dan niet gebruik van termen als ‘hiatus’ of ‘pauze’.
LikeLike
Hans, het verschil tussen bijvoorbeeld een slowdown of een pause is gigantisch. Misschien zal het voor wetenschappers niet veel uitmaken, maar de perceptie voor het grote publiek is heel anders. Een slowdown zal voor bijna iedereen het zelfde zijn, het gaat eventjes wat trager. Maar een pause kan impliceren dat de opwarming definitieft stokt en zelfs kan omkeren. Om dat er zoveel onduidelijkheid is over wat een hiatus nou is, zou ik toch dringend willen adviseren te term niet meer te gebruiken. De termen slowdown of pause (vertraging/pause) laten naar mijn mening veel minder aan onduidelijkheid over. Dit alles draagt ook bij aan de miscommunicatie tussen wetenschappers en publiek wat we natuurlijk niet willen hebben.
LikeLike
Leo,
Zoals Hans hier schrijft: “Het zit hem onder meer in de woordkeus, woorden als “hiatus” en “pauze” komen van buiten de wetenschap en geven een bepaalde kleuring aan wat in wezen niet meer is dan normale interne variabiliteit van het klimaat.”. Binnengesijpelde begrippen dus en de wetenschap doet er inmiddels aan mee. Een ‘tijdelijke slowdown’ is een betere beschrijving, we hebben al meer van die perioden gehad en zullen er meer krijgen. Om over 100 jaar toch een geheel ander, veel warmer klimaat te hebben.
Zie onderstaande animatie die ik een paar jaar terug heb gemaakt. Ik had bij 2013 nu ook kunnen schrijven: “Al 10 jaar geen opwarming, de zogenaamde sceptici noemen dat een ‘hiatus'”.
Inmiddels is de rode lijn alweer op 0.7 °C/eeuw beland…
LikeLike
En toch, vergeef het me, zit er iets onverkwikkelijks aan die studie van Lewandowski.
Vragen die ik heb zijn:
1. Ok doorsijpeling uit de “rechterkant” maar hoe zit het dan met doorsijpeling van de linkerkant ? van bijvoorbeeld Greanpeace of andere milllieuorganisaties of misschien wel lobbys van dijkenbouwers.
2.Ik kan me beste wil van de wereld niet voorstellen dat IPCC en de klimaatwetenschap zich laten beinvloeden door wat er wordt gedebiteerd op sceptische blogs. Laten we nou niet net gaan doen dat dat een serieus genomen lobby is in de media, bedrijfsleven of maatschappelijke organisaties, om van de wetenschappelijke wereld maar te zwijgen.
3. Dat er iets over een hiatus wordt gezegd in de ipcc-rapporten terwijl het woord “hoogplateau, vals plat, natuurlijke variatie of iets dergelijks meer passend is. Tja ik denk dat je dan spijkers op laag water zoekt.
4. Ik begrijp ook niet dat sceptiici bestreden moeten worden op blogs als hotwhopper als sceptici eigenlijk beweren dat “2 + 2 =5”,
Ik denk dat Lewandowski zich gewoon te veel ergert aan sceptici, dat moet je dus niet doen! Lekker laten lullen.
LikeLike
Pieter Van der Loo,
of Lewandowsky zich al dan niet ergert aan sceptici is niet relevant. Je opmerking is een insinuatie en dat deugt niet, het is hier geen borreltafel. Wegwezen met die onzin.
LikeLike
Pieter,
Naar aanleiding van je vragen/opmerkingen:
1. Die opmerking is eerder al door Bert Amesz gemaakt en door mij beantwoord. Doorsijpeling vanuit een andere kant is in theorie natuurlijk net zo goed mogelijk, maar dat betekent nog niet dat er ook daadwerkelijk sprake van is in de klimaatwetenschap. Daar zijn namelijk geen aanwijzingen voor.
2. Je zou het artikel van Lewandowsky toch nog eens goed moeten lezen, want hij geeft nu juist aan hoe die beïnvloeding plaats kan vinden. Het gaat er niet om dat wetenschappers de verhalen van pseudosceptische blogs ineens helemaal voor waar aannemen, het is veel subtieler. Verder is het van belang om je te realiseren dat de twijfelcampagne in bijvoorbeeld de VS veel en veel prominenter aanwezig is dan hier. In beide kamers van de Amerikaanse volksvertegenwoordiging hebben ontkenners van menselijke invloed op het klimaat op dit moment een meerderheid!
3. Deze opmerking doet geen recht aan wat Lewandowksy werkelijk zegt. Nogmaals: “seepage” is een subtiel proces en je moet dan ook oog hebben voor de subtiliteiten in het artikel.
4. Zie 2: de twijfelcampagne is in andere landen (naast de VS bijvoorbeeld ook Australië) veel prominenter aanwezig dan hier. Overigens heeft dit niets te maken met het artikel van Lewandowsky.
Leo,
Ik zit nog te broeden op een antwoord aan jou. Maar er zit ergens een knoop die ik nog niet helemaal heb ontward. Omdat het misschien wel het meest ingewikkelde aspect van dit onderwerp is. Op dit blog zeggen we regelmatig dat er onderscheid gemaakt moet worden tussen het wetenschappelijke en het maatschappelijke debat. Lewandowsky heeft het over hoe dat maatschappelijke debat (onbedoeld) doorsijpelt in de wetenschap. Het is op zich logisch dat de vraag wordt gesteld hoe dat sijpelen het maatschappelijk debat weer beïnvloedt (met als tussenstap communicatie van de wetenschap aan het publiek), maar het gevolg is wel dat de maatschappelijke en wetenschappelijke discussies over het artikel dan ook weer door elkaar lopen. Ingewikkeld.
LikeLike
Beste Pieter van der Loo,
“1. Ok doorsijpeling uit de “rechterkant” maar hoe zit het dan met doorsijpeling van de linkerkant ? van bijvoorbeeld Greanpeace of andere milllieuorganisaties of misschien wel lobbys van dijkenbouwers.”
Het is géén doorsijpeling uit ‘de rechterkant’.
Het is doorsijpeling van een terminologie — met daaraan impliciet verbonden een aantal onjuiste suggesties en bijbetekenissen — die gepropageerd wordt door klimaatsceptici. Klimaatsceptici zijn iets anders dan ‘de rechterkant’.
Verder is het niet zo verstandig om alles te gaan bekijken vanuit een simplistische links — rechts tegenstelling. Het gaat hier niet over een politiek spectrum waar er bij wijze van ‘false balance’ vanuit de wetenschap in gelijke mate bij links en rechts leentjebuur gespeeld zou moeten worden. Het gaat hier over wetenschappelijke terminologie en dan wil je geen onbedoelde connotaties meeslepen.
De politieke ‘richtingen’ rechts vs links hebben m.i. wel weer iets te betekenen zodra het gaat over het samenstellen van onderzoeksprogramma’s naar oplossingsrichtingen. Je kan dan terecht onderzoek doen naar beleidsvoorstellen zowel vanuit ‘rechts’ als vanuit ‘links’ en naar combinaties daarvan. Dáár is het m.i. wel degelijk gerechtvaardigd om oplossingsstrategieën en maatregelen van verschillende politieke voorkeuren in redelijk gelijke mate in het onderzoek onder de loep te nemen.
Maar Lewandowsky heeft het niet over onderzoeksprogramma’s of over oplossingsrichtingen. Hij heeft het over fundamenteel onderzoek naar het klimaatsysteem en er bestaat geen ‘rechts’ of ‘links’ klimaatsysteem.
LikeLike
Hans, de wijze waarop het wetenschappelijk debat wordt gevoerd gaat rechtstreeks door in het publieke debat. De term hiatus is daar een goed voorbeeld van. Terwijl dit een wetenschappelijke term is voor tijdelijke plateau in de opwarming lees ik niets anders dan “so called pause or hiatus” in het publieke debat. Omdat het publiek niet snapt wat een hiatus is, maak je het sceptici wel heel makkelijk om dat om te buigen naar pause toe. En een pause voor sceptici betekent simpelweg, geen opwarming.
Vervolgens onstaat er een gat tussen de wetenschappelijke en de publieke wereld die vervolgens met heel veel moeite en met weinig success gedicht moet worden. In de politiek zie je het zelfde, door al die politiek termen onstaat er een aversie tegen de politiek waardoor mensen niet gaan stemmen of gaan stemmen op mensen die klare taal uiten (je kan er zelf wel iets bij bedenken).
De oplossing is naar mijn inziens dat wetenschappers van meet af aan zowel in het wetenschappelijke debat als het publieke debat in klare taal moeten spreken. Ik weet niet wie die term hiatus heeft bedacht maar ik ben er geen voorstander van. Tevens begrijp ik dat het voor wetenschappers niet gemakkelijk is om in klare taal te spreken, maar ik wil ze bij deze toch aanmoedigen om dat wel te doen. Wie weet had zo deze hele discussie over Lewandowksy wel voorkomen kunnen worden!
Pieter, klimaatwetenschap heeft niets met links of rechts te maken, punt. Gewoon niet over beginnen.
LikeLike
Hoi Leo,
Ik denk dat je gelijk hebt met: “maak je het sceptici wel heel makkelijk om dat om te buigen naar pause toe. En een pause voor sceptici betekent simpelweg, geen opwarming.”
Lewandowsky zegt het als volgt in het paper:
The notion that global warming has stopped or stalled has been a long-standing contrarian claim (e.g., Carter, 2006). In an analysis that is largely consonant with our views, Boykoff (2014) showed in detail how the media and other public actors created a frame for the discussion of climate change that focused on the allegation that global warming—measured by global mean surface temperature (GMST)—had ‘‘stalled’’, ‘‘stopped’’, ‘‘paused’’, ‘‘plateaued’’, or entered a ‘‘hiatus.’’
Although those terms have different meanings—for example, ‘‘stopped’’ implies a complete cessation of warming whereas ‘‘stalled’’ or ‘‘paused’’ can describe a temporary stoppage in an overall pattern of warming that might be presumed to be expected to resume—they have been used nearly interchangeably by contrarians.
Doordat termen als ‘hiatus’, ‘pause’, ‘stopped’ etc. uitwisselbaar gebruikt worden door klimaatsceptici, gaat het lijken alsof deze hetzelfde zouden betekenen en hetzelfde ‘fenomeen’ aangeven.
Door die terminologie over te nemen sleep je ook de ongewilde bijbetekenissen mee:
All those terms carry two important linguistic implications. The first implication is that the period in question somehow differs notably from other similar periods in the past—in other words, that the ‘‘pause’’ or ‘‘hiatus’’ is more than a routine short-term fluctuation or deviation from a long-term trend. The second implication is that the physical processes governing global warming have ceased to operate or are somehow operating differently, that scientists have failed to adequately understand the climate system, or that the climate problem is less significant than previously supposed.
Het maakt dus niet meer uit of je ‘pause’ of ‘the hiatus’ benut, het draagt dezelfde lading met zich mee. Een bruikbare omschrijving lijkt me misschien een ‘temporary slowdown’ of gewoon ‘fluctuatie’ of ‘schommeling’.
LikeLike
Bob, je vraagt:
“Blijkbaar bestrijd jij niet dat die connotaties er zijn, en dat ze onjuist zijn?”
Ja, die connotaties bestaan. Maar die zijn eenvoudig te pareren. Ik verwijs je naar mijn eerdere reactie waarin ik de ‘hiatus’ duid:
“Ja, er is sprake van een “slowdown”, maar die heeft slechts betrekking op de GMST-trend en niet op de diepere oceaan, er bestaan diverse verklaringen (x,y,z, etc) voor die slowdown, naar verwachting is het een tijdelijk fenomeen en op enig moment zal de opwarming (GMST) weer hervatten”
Als iemand in mijn omgeving mij bevraagt over die ‘hiatus’, dan is bovenstaande mijn antwoord. Ben ik daarmee een ‘contrarian’?
LikeLike
Hans,
Nog even over dat ‘maatschappelijk nut’. Of je iets al dan niet nuttig vindt voor de maatschappij, is subjectief, persoonsgebonden. Als iemands voorkeur uitgaat naar het cultiveren c.q. aanscherpen van de tegenstelling ‘good guys’ versus ‘bad guys’ (waarbij dan laatstgenoemden gemakshalve op één hoop worden gegooid), dan is het verhaal van Lewandowsky uitermate nuttig. Maar als je voorstander bent van een dialoog met/tussen ‘gematigden’, werkt de ‘Lewandowsky/Oreskes-frame’ contraproductief. Hoe zie jij dat?
LikeLike
Hans, Leo, Bob
inderdaad zoals Hans zegt: “Ingewikkeld.” Leo illustreert het waar hij zegt
“Terwijl dit een wetenschappelijke term is voor tijdelijke plateau in de opwarming lees ik niets anders dan “so called pause or hiatus” in het publieke debat.” Terwijl het oorspronkelijk een niet-wetenschappelijke term is die doorgesijpeld is in het academische discours, precies het thema van het blogstuk: seepage.
De oplossing die Leo vervolgens voorstaat (namelijk dat “…wetenschappers van meet af aan zowel in het wetenschappelijke debat als het publieke debat in klare taal moeten spreken.”) is een pleonasme. Immers, wetenschappers doen niet anders, het is hun métier: duidelijk zijn over data, hun betekenis en onzekerheden.
Ik zou willen benadrukken dat er geen oplossing is voor ‘seepage’. Soms gebeurt het gewoon (zie de biologie-casus ‘selectie’, zie de klimatologie-casus ‘hiatus’) en dan maakt het deel uit van de ontwikkelingsgeschiedenis van een discipline, zijn ontogenese.* Er zit niks anders op dan verzet op te geven tegen eenmaal ge-effectueerde seepage. De term ‘hiatus’ kan gewoon gebruikt worden met explicitatie van het correcte begrip ervan. Zoals in de biologie met de term ‘selectie’ gebeurt.
*Voor een geschiedschrijving van de klimatologie zie het onvolprezen project http://www.aip.org/history/climate/index.htm van Spencer Weart getiteld ‘The Discovery of Global Warming.’
LikeLike
Bert Amesz,
“Hoe zie jij dat?” vraag je aan Hans na een volstrekt onduidelijke mix van veronderstellingen plus een tweedeling. Ik zie het als een retorische borreltafel vraag.
LikeLike
Een retorische borreltafelvraag als opstapje om nog verder af te dwalen van het onderwerp: seepage.
LikeLike
@Bert Amesz
– “Als iemand in mijn omgeving mij bevraagt over die ‘hiatus’, dan is bovenstaande mijn antwoord. Ben ik daarmee een ‘contrarian’?”
Nee, maar als wetenschappers met statistische technieken verbanden leggen met ENSO zijn het plotseling ‘activistische wetenschappers’ geworden, gezien de volgende tekst op je blog:
“Helaas bewandelen sommige activistische wetenschappers en hun supporters de omgekeerde weg: men corrigeert de metingen voor interne variabiliteit (bijvoorbeeld ENSO) en roepen na enig uitproberen ‘Eureka, het klopt’. En zowaar: de hiatus is ontkracht.”.
Dan ben je geen ‘contrarian’ maar iemand die aangeeft de wetenschappelijke methode niet te willen begrijpen. Dat ‘corrigeren voor ENSO’ is kijken en proberen te achterhalen wat de invloed van interne variatie is. Dat mag natuurlijk niet want in jouw visie ‘is er iets aan de hand’ (zie reactie 21-5 10:35).
De seepage is zo klaar als een klontje in mijn ogen. Doordat jan-en-alleman op blogjes e.d. het maar over de ‘hiatus’ heeft, zoals jij met je ‘er-is-iets-aan-de-hand’, zijn ook wetenschappers de term (veelal) onbewust gaan gebruiken. Dit terwijl de wat lagere korte-termijn trend niet meer is dan een combinatie van interne variatie en een wat lagere forcering dan vooraf ingeschat. En het publiek wordt op het verkeerde been gezet, zoals Leo terecht aangeeft.
LikeLike
Bert,
Hoe ik dat zie? Als je zoveelste absurde verdraaiing van het artikel van Lewandowsky, ofwel: een typische Amesziaanse hineininterpretierung. “Aanscherpen van de tegenstelling ‘good guys’ versus ‘bad guys“; hoe krijg je het verzonnen?
Lewandowsky et al. houden klimaatwetenschappers een spiegel voor en de meesten blijken best bereid in die spiegel te kijken. Het feit dat er binnen de wetenschap een discussie wordt aangezwengeld maakt het onderzoek van grote waarde: de wetenschap (in zijn geheel, en dus niet alleen de klimaatwetenschap) zou er van kunnen leren!
Leo,
Ik ga nog even door over de knoop die ik noemde. Er is hier inmiddels enkele keren gevraagd naar een tegenhanger van de “seepage” zoals Lewandowsky die noemt. Zo’n tegenhanger zou er wel eens kunnen zijn, maar dan op een andere manier dan degenen die die vraag stelden denken. Ik denk dat heel veel mensen die over klimaat schrijven, zowel in als buiten de wetenschappelijke literatuur, steeds in hun achterhoofd rekening houden met de mogelijkheid dat hun teksten worden verdraaid of uit context worden gehaald door de twijfelcampagne, om iets heel anders te suggereren dan er werkelijk werd bedoeld. Ook dat zal zijn invloed hebben in de wetenschappelijke literatuur. De vraag of dat wenselijk is, en zo ja in welke mate, lijkt me legitiem. En ingewikkeld.
LikeLike
Het is altijd goed als je schrijft over het klimaat dat er iemand over je schouders meekijkt en dat je daar rekening mee houdt, echter moet je daar niet te veel rekening mee houden. Wat mij al behoorlijk lang stoort om maar een ander goed voorbeeld op te noemen is dat mensen expres de term “climate change” gebruiken omdat “global warming” als te alarmerend wordt gezien. Dat gaat voor mij echt een brug te ver en ik ben dan ook nooit gestopt met het gebruiken van de term global warming. Ik zie wel eens termen als “global climate change” en dan schiet ik spontaan in de lach, maar niet van harte. We moeten wel rekening houden met, maar ons niet laten beperken.
Misschien een beetje off-topic, maar als bezorgde burger van deze planeet (ik vind mij zelf geen activist) heb ik het hele klimaatverhaal op 1 dubbelzijdig A4-tje geprakt in klare taal. Als niet wetenschapper zijnde is dat nog een hele klus. Deze deel ik af en toe uit om mensen te informeren.
Klik om toegang te krijgen tot GlobalWarmingGuideNL20150316b.pdf
Mijn voorbeeld van wat klare taal is en ik laat me weinig beinvloeden door sceptici, ook heb ik wat goede tips gehad van Bart, dank. Misschien is het net zo lastig voor mij als voor jullie om zo’n moeilijk onderwerp in klare taal te verwoorden, maar ik denk wel dat het moet.
LikeLike
Jos,
“Dat [ENSO correctie] mag natuurlijk niet want in jouw visie ‘is er iets aan de hand”.
Nee, Jos, het ging mij op de *volgorde*:
1. constateren dat er ‘iets’ aan de hand is;
2. daarvoor verklaringen aandragen.
Uiteraard is ENSO dan één van de verklaringen (x,y,z) voor dat ‘iets’.
Dat er ‘iets’ aan de hand is, heeft IPCC bevestigd (al dan niet via seepage). Nou kun je dat gaan bestrijden, maar dat is – zoals ik eerder zei – koren op de molen van AGW-ontkenners. Zij kaatsten de bal immers terug: je wordt door hen weggezet als ‘hiatus/IPCC-ontkenner’. Dus neem ze de wind uit de zeilen, niet door de hiatus te ontkennen maar die juist te verklaren c.q. de betekenis ervan te duiden. ‘Se reculer pour mieux sauter’.
Ik zou zeggen: doe er je voordeel mee. Of niet.
LikeLike
Bert,
Kun je met bronvermelding aangeven wie er waar de “hiatus” ontkent? En met ontkennen bedoel ik ontkennen en dus niet nuanceren of in een context plaatsen.
En Bert, als het je niet lukt om glashelder, met bronvermedlingen, duidelijk te maken dat die “hiatus” met enige regelmaat wordt ontkend (ik herhaal, ontkend en dus niet genuanceerd of in context geplaatst), zou je dan op willen houden met steeds weer te verkondigen dat dat gebeurt? Als je niet aan kan tonen dat het gebeurt is die bewering namelijk een leugen.
LikeLike
@Bert Amesz
“Uiteraard is ENSO dan één van de verklaringen (x,y,z) voor dat ‘iets’.”
Wetenschappers die onderzoek doen naar het temperatuurverloop sinds ca. 2000 en vermelden dat ENSO een van de ‘koelende’ invloeden is, zijn in de wereld van Amesz ‘activistische wetenschappers’. Dat is dus kletskoek.
Het IPCC heeft een stukje opgenomen in AR5 over de korte termijn trend na 2000 en tevens over het verschil met de klimaatmodellen. Daar is niets mis mee natuurlijk, maar is ingegeven door mensen als jij die maar blijven roepen ‘er-is-iets-aan-de-hand’. Seepage.
En dat eeuwige geleuter over de laatste lagere korte termijn trend (die hebben we al meer gehad, zie de SKS escalator) is bij velen alleen ingegeven om zoveel mogelijk twijfel te zaaien over de mainstream theorieën over global warming. Althans zo zie ik het.
LikeLike
Hans, Jos,
Ik zie dat jullie mijn goedbedoelde advies in de wind slaan. Prima dan. Fijne Pinksterdagen toegewenst.
LikeLike
Bert,
Ik constateer dat je mijn vragen niet beantwoordt. Dit is mijn conclusie: de volgende keer dat je ergens roept dat er wetenschappers zijn die die “hiatus” zouden ontkennen, beschouw ik dat als een regelrechte, bewuste leugen.
LikeLike
Beste Bert Amesz,
““Blijkbaar bestrijd jij niet dat die connotaties er zijn, en dat ze onjuist zijn?”
Ja, die connotaties bestaan. Maar die zijn eenvoudig te pareren.”
Ga dan vooral je gang en pareer die connotaties wanneer er weer geroepen wordt: “Het warmt al xx jaar niet meer op!”, dat scheelt Jos, Hans en mij een beetje tijd. Benadruk in dat geval s.v.p.:
– de GMST steeg langzamer over 1998-2014, maar steeg wel;
– de toename van de hoeveelheid warmte in het klimaatsysteem (‘opwarming’) is niet hetzelfde als de GMST.
Overigens bestond mijn vraag uit twee delen: je erkent dat deze connotaties bestaan én dat ze onjuist zijn?
Vervolgens wees ik er op dat het in dat geval niet verstandig is om die terminologie over te nemen in het wetenschappelijk onderzoek, dat versterkt namelijk alleen de onjuiste connotaties waarvan jij zojuist het bestaan hebt erkend.
En Bert, dit is weer een stukje ‘linguïstische framing’ van jouw hand: “Dat er ‘iets’ aan de hand is, heeft IPCC bevestigd (al dan niet via seepage).” Nee, het IPCC komt tot de conclusie dat een minder snelle stijging van de GMST over 1998 – 2012 waarschijnlijk te wijten is aan: (1) interne variabiliteit waaronder ENSO, en (2) een mogelijk iets lagere forcering door (a) van zonne-maximum -> zonne-minimum en (b) vulkanische erupties sinds 2005.
Dat het IPCC de zogeheten ‘hiatus’ bespreekt indien daar zoveel vragen over leven bij het publiek lijkt me heel terecht — met jouw ‘iets’ suggereer je echter precies de connotaties waarvan je hierboven aangeeft dat ze onjuist zijn…
Prettige pinksterdagen, iedereen!
LikeLike
Hans,
de subtitel luidt ‘Beïnvloedt de twijfelcampagne de klimaatwetenschap?” en het antwoord is m.i. ‘ja’. Namelijk via ‘seepage’ zoals Lewandowsky et. al. bedoelt. Al betwijfel ik of deze specifieke vorm van beïnvloeding erg groot is, immers, een case study (i.c. over het concept hiatus) is relevant voor begrip van de aard van een beïnvloeding maar niet van de omvang ervan.
Een tweede beïnvloeding door de twijfelcampagne is politiek-maatschappelijke druk. In dat opzicht lijkt me de twijfelcampagne ‘equivalent’ aan de bevestigingscampagne van alarmisten & warmisten en aan de zwijgcampagne van de neusbloeders. Een paar tentatieve opmerkingen daarover en let wel, ik concentreer het generieke ‘klimaatwetenschap’ nu tot ‘klimatologische onderzoeksplannen.’ Dat maakt het wat konkreter en handzamer.
– Het is evident dat de onderzoeksplannen die in de klimatologie hoog op de onderzoekslijst staan daar mede door allerlei soorten ‘externe’ druk zijn terecht gekomen: zie nogmaals http://www.aip.org/history/climate/index.htm van Spencer Weart getiteld ‘The Discovery of Global Warming.’
– Die externe druk is niet alleen evident maar ook onvermijdelijk: creatie en distributie van academische budgets worden nu eenmaal in hoge mate gedicteerd door maatschappelijke en industriële belangen en als afgeleide daarvan: politieke en kapitaal technische keuzes / beslissingen.
– De externe druk op klimatologische onderzoeksplannen (herhaal: plannen) is niet alleen evident en onvermijdelijk maar wat mij betreft ook wenselijk.
Dat laatste licht ik toe met een voorbeeld: ik heb als belastingbetaler het volste recht om, bijvoorbeeld, te staan (en dus civiele druk te zetten) voor meer onderzoek naar en wetenschappelijke info over staartrisico’s en false negatives. Leden van de twijfelcampagne en de zwijgcampagne hebben het volste recht om iets anders te bepleiten inzake de klimatologische onderzoeksplannen waaraan ook zij meebetalen. Dat doen ze niet, het is kennelijk “ein zu weites Feld” voor hen. Het is een zegen voor de klimatologie dat ze het niet verder geschopt hebben dan de seepage van de hiatus. Ik knijp in mijn handjes.
Excuses voor deze lange lap tekst – maar je bent zelf begonnen : )
LikeLike
Bob, Hans, Jos,
dit is wat Bert Amesz in deze draad deed:
Eerst laat hij zien dat hij de kern van het blogstuk (Lewandowsky’s et al. onderzoek naar seepage) niet snapt. Hij wordt daarop gewezen. Vervolgens negeert hij alle weerleggingen van zijn fantasie-beweringen. Ook daarop wordt hij gewezen. Dat wordt eveneens door hem genegeerd. En vervolgens doet hij alsof z’n neus bloedt door met meer van hetzelfde aan te komen, ingekleed als vragen – retorische vragen incl. insinuaties en re-framing. Ook dat wordt hem voorgelegd. En ook dat negeert hij. Vragen onbeantwoord laten en wegwezen.
Als regelmatige volger & reageerder stel ik vast dat het een vast patroon is in zijn bijdragen in de discussiedraden. Zoals gezegd hierboven (20 mei om 23.44), het heeft alle trekken van een ritueel. Een verzuurd ritueel: ’s mans bijdragen zijn niet uitnodigend, niet informatief en niet beleefd.
Ik dring erop aan te overwegen of het schikt om dit rituele dansje te beëindigen. Naar mijn smaak en inzicht zijn B.A.’s bijdragen op ‘klimaatverandering’ analoog aan J.Z’s bijdragen op de nrc-blogdraden. Het is communicatieve (geen blog-inhoudelijke) seepage. Protest!
LikeLike
Goff,
Dat externe (maatschappelijke) factoren invloed hebben op de wetenschap is inderdaad evident en ook geen enkel probleem. Of, zoals jij zegt, zelfs wenselijk. Waar de schoen wringt bij “seepage” is dat het gaat om onwetenschappelijke factoren die ongemerkt en onbedoeld binnensijpelen.
De invloed van seepage is inderdaad niet heel groot, ik heb ook niet de indruk dat Lewandowsky et al. willen beweren dat dat wel het geval is. Zij constateren een verbeterpuntje, dat is alles. Of misschien is aandachtspuntje nog een beter woord.
Wat je andere reactie betreft: iedereen is hier welkom om te reageren, behalve mensen die structureel, na herhaaldelijk te zijn gewaarschuwd, de huisregels aan hun laars lappen. Zo bont heeft Bert het zeker niet gemaakt.
LikeLike
Goff,
Enigszins off-topic, maar toch nog even dit:
“ Leden van de twijfelcampagne en de zwijgcampagne hebben het volste recht om iets anders te bepleiten inzake de klimatologische onderzoeksplannen waaraan ook zij meebetalen. Dat doen ze niet, het is kennelijk “ein zu weites Feld” voor hen.”
De wetenschap staat wel degelijk onder druk in landen waar de twijfelcampagne diep doorgedrongen is in de politiek. In Canada mogen klimaatwetenschappers niet meer vrijelijk praten met de pers en zijn (als ik het goed zeg uit mijn hoofd) verschillende bibliotheken van onderzoeksinstituten gesloten, in Australië is de Climate Commission opgedoekt en de de VS heeft de Republikeinse meerderheid in het Congres onlangs fors gesneden in het budget voor de divisie Earth Sciences van NASA, waar veel klimaatonderzoek plaatsvindt.
LikeLike
Hans, die “vraag” [inzake hiatus-ontkenners] van je is natuurlijk een inkoppertje:
1. Onderhavig artikel, culminerend in de laatste zin: ‘wetenschap die dingen moet verklaren die NIET bestaan (impliciete hiatus-ontkenning);
2. PBL/Verheggen survey; vraag 2a (recent trend) in combinatie met eerste vraag van 19a (model performance). Pak ‘m beet zo’n 1000 klimaatwetenschappers die de ‘hiatus’ ontkennen!
Het bewijs ligt dus voor het oprapen, Hans. Pal voor je neus…
LikeLike
@Bert Amesz
Add 1.
Dat is een algemene uitspraak bij de conclusies en gaat zeker niet specifiek over alléén de ‘hiatus’.
Lewandowsky et al. laat in het artikel verder duidelijk zien dat de trend sinds 1998 lager is dan de trend sinds 1970. Zie figuur 2a in dit blogstuk. Iets duidelijk laten zien is het tegengestelde van ontkennen.
Add 2.
Ach en je hebt bij die vraag 2a natuurlijk de volgende zin voor het gemak maar even over het hoofd gezien:
“The reference timescale ‘preceding decades’ is imprecise. This probably contributed to this question having been interpreted differently by different respondents, as reflected by the responses given.”
Bij 19a wordt het volgende gevraagd: “global warming over the past 15 to 20 years is less than projected” en de blauwe vakken hebben daar de overhand. Logisch want global warming is meer dan alleen de oppervlaktetemperaturen, bijv. ook de toename van de OHC.
Er zijn geen wetenschappers die ontkennen dat de trend sinds ca 2000 lager is dan de trend over bijv. de laatste 30 jaar en daarmee dan de ‘hiatus’ zouden ontkennen. Je zogenaamde ‘bewijs’ slaat nergens op. Ik sluit me bij Hans aan: een regelrechte bewuste leugen.
LikeLike
Beste Bert Amesz,
Hierboven bevestig jij zelf:
Het gaat dus om de impliciete connotaties van de term ‘the hiatus’ — je hebt zelf aangegeven dat die connotaties bestaan en dat deze onjuist zijn. Lewandowsky zegt in zijn conclusie:
“This, we suggest, is evidence of seepage: that non-epistemological considerations have seeped into—and thereby altered—scientific research and debate. Confidence, like prematurity and credibility, are value judgments, but it seems reasonable to conclude that the pressures of climate contrarians has contributed, at least to some degree, to undermining the confidence of the scientific community in their own theory, data, and models, all of which permit—and indeed expect—changes in the rate of warming over any arbitrarily chosen period.”
Schommelingen in de ‘rate of warming’ van de oppervlakte-temperaturen is nou juist wat de theorie voorspelt! Er is dus geen reden ‘to explain’ deze schommeling. Wat er dus wél bestaat is die schommeling en wat er niet ‘bestaat’ zijn de impliciete en onjuiste connotaties die — volgens jouw eigen zeggen — verbonden zijn aan ‘the hiatus’.
Lewandowsky bedoelt die — door jou bevestigde — connotaties van de term ‘the hiatus’ als hij besluit met:
“Scientists have a unique and crucial role in public policy: to communicate clearly and accurately what we know about technical issues relevant to social and political decision-making. Ideally, this means neither overstating nor understating the evidence for any particular claim. While scientists cannot be expected to achieve a perfect match between what we know and what we communicate, we can do more to ensure that we do not inadvertently allow contrarian, skeptical, and denialist claims to seep into our thinking, leading us to overstate uncertainty, under-communicate knowledge, or add credence to erroneous claims by spending undue amounts of time responding to them, much less ‘‘explaining’’ phenomena that do not even exist.”
LikeLike
Bert,
Wat me nog het meest verbaast is dat je ons gisteren meende te moeten waarschuwen voor “AGW-ontkenners (…): je wordt door hen weggezet als ‘hiatus/IPCC-ontkenner’” en vervolgens zelf gewoon doorgaat met het spelen van precies dat spelletje: mensen wegzetten als “hiatus/IPCC-ontkenner” via selectieve citaten en verdraaiingen.
LikeLike
Hans,
ja het gaat inderdaad richting off-topic maar toch even dit: ik had het niet voor niets over *onderzoeksplannen* ter konkretisering van het generieke ‘wetenschap’. Ik betwijfel of de maatregelen in Canada, Australia en USA die je noemt gericht zijn tegen konkrete onderzoeksplannen. En vermoed dat het algemeen rücksichtloos snoeiwerk is (vergelijkbaar met opheffing van NL faculteiten filosofie en talen) – met uitzondering natuurlijk van de breidel op de Canadese klimatologen. Is nieuw voor me, als je daaromtrent een link hebt: naar open discussie ermee esvepe.
LikeLike
Het betreft regelrechte censuur daar in Canada, vreselijk.
http://www.cbc.ca/news/canada/nova-scotia/steve-campana-canadian-biologist-disgusted-with-government-muzzling-1.3078587
LikeLike
Bert, vraagje. Jij denkt dus ook dat de primaire reden voor de minder oplopende surface temperatures.in de oceaan circulatie zit? Als dat zo is dan is er feitelijk geen slowdown in de opwarming, de opwarming is gewoon ergens anders in gaan zitten. Wat dat betreft is de feitelijk opwarming van de hele aarde non stop door gegaan.
Hier is gewoon sprake van miscommunicatie.
– De term hiatus wordt helaas misbruikt door sommigen als een totale pause in de opwarming van de aarde, waardoor dit terecht door wetenschappers wordt ontkent. Daarom ook mijn eerdere aanbeveling, gooi deze term overboord.
– Om alleen naar surface temperatures te kijken is net zoiets als kijken in je eigen achtertuintje. Er moet meer aandacht komen voor Total Heat Content.
LikeLike
Hans,
wat betreft je reactie op ‘beëindiging van rituele dansjes’ (mijn woorden): ik begrijp het wel gezien de huisregels. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat het puur eigenbelang is dat me tot de suggestie bracht. De tijd / aandacht voor meer-van-het-rituele-zelfde gaat ten koste van exploreren van de wetenschappelijk interessante aspecten van de blogstukken. Ook in het onderhavige geval zijn er een paar genoemd die daardoor blijven liggen. Zo, ik ben erover uitgemopperd.
LikeLike